Η υπόσχεση της μοναξιάς

Κολέτ

Η γάτα

Μετάφραση: Βάσω Νικολοπούλου, Νίκη Ντουζέ

Εκδόσεις Scripta

"Η Γάτα" είναι το δεύτερο βιβλίο της Κολέτ από τις εκδόσεις Scripta. Αυτής της εμβληματικής συγγραφέως του Μεσοπολέμου, που καταθέτει, σε μια δύσκολη εποχή, μια αισθαντικότητα που έμοιαζε να ερχόταν από αλλού. Στη Γάτα η Κολέτ περιγράφει τις πρώτες ημέρες ενός νεαρού ζευγαριού και τα προβλήματα που προκαλεί μια αντίζηλος της Καμίγ, η οποία δεν είναι άλλη απ' τη γάτα τού Αλαίν, τη Σάχα.

Ένας αδύναμος και χιμαιρικός χαρακτήρας ο Αλαίν, καθηλωμένος κυριολεκτικά στην εφηβεία, που μπαίνει, με μια συναισθηματική απροθυμία, στον έγγαμο βίο του με την Καμίγ. Αναγκάζεται να αποχωριστεί, όχι μόνο το δωμάτιο του στο πατρικό σπίτι και τη διακριτική φροντίδα της μητέρας του, αλλά κι αυτή τη συντροφιά της γάτας του, τη σχεδόν μυστηριακή τους σχέση, αυτή τη μοναξιά που η Σάχα του είχε εμπνεύσει, μια αίλουρη μοναξιά. «Μικρό μου πούμα. Πολυαγαπημένη μου γάτα. Πώς θα ζήσεις αν χωριστούμε;» Ο Αλαίν διαπίστωνε όλο και πιο καθαρά πλέον ότι ποτέ ξανά δεν θα 'ναι μόνος και αυτό τον πλημμύριζε άγχος. «Η γάτα είναι η χίμαιρά σου», θα του πει κάποια στιγμή η μητέρα του.

Ήταν ένα ζώο που έπαιρνε όλες τις σκέψεις και την ενέργεια του Αλαίν, η πραγματική καταφυγή του. Η γάτα· «αυτό το ζώο-ταμπού», λέει κάποια στιγμή η Καμίγ, το ζώο που αρχίζει να εγείρει και τις απαγορεύσεις του, την ιδιαιτερότητα των δικών του αναγκών. Η Σάχα όμως δεν ήταν μόνον αυτό, μια αντίζηλος, ήταν αυτό το ίδιο το αδύνατο της σχέσης, το λακανικό αδύνατο, το παράσιτο που ερχόταν να διασαλεύσει την τάξη και τις προτεραιότητες του κοινού τους βίου, ένας καταλύτης που αδυνατούσε αυτήν ακριβώς την υπόσχεση των ταυτίσεων, μιαν άλλη γλώσσα, μια γλώσσα η οποία δεν δυσκόλευε απλώς την επικοινωνία αλλά ακύρωνε και την ίδια τη δυνατότητα της επικοινωνίας. Ήταν ο κώδικας που θωράκιζε τη μοναξιά του Αλαίν· καμία γυναίκα αντίζηλος δεν θα μπορούσε να του το προσφέρει αυτό.

Η γάτα· ένα ον αδιαπέραστο από τη σκέψη του άλλου, ένας ακοινώνητος βίος, ο ψυχισμός μιας ανέκφραστης μοναξιάς, ό,τι βαθιά μέσα του επιθυμούσε πάντα ο Αλαίν. Όταν στο τέλος του βιβλίου η Καμίγ αποχωρεί η Σάχα βγαίνει αδιάφορη μέσα από τις φυλλωσιές κουνώντας απλώς την ουρά της. «Παρακολουθούσε σαν άνθρωπος».

Πρώτη δημοσίευση: Ελευθεροτυπία / Βιβλιοθήκη, 11.6.2010