Η σκοτεινή ύλη

Χρήστος Αγγελάκος

Το δάσος των παιδιών

Εκδόσεις Μεταίχμιο

   Λίγα μέτρα απ’ το σπίτι της Λουκίας ήταν το δάσος, και τα σώματα μαζί, που δεν αντιστέκονταν. Ήταν και το σκοτεινό του κέντρο, μια εγκαταλελειμμένη ξύλινη καλύβα, το σκηνικό αυτή των ερωτικών συνευρέσεων. Και λίγο πιο κάτω ο γκρεμός, εκεί που τέλειωνε το δάσος κι ανοιγόταν ο ορίζοντας, ο ορίζοντας της θάλασσας, όπως ακριβώς και στα μυθιστορήματα της Ντυράς. Είναι μάλιστα κι αυτό ακριβώς το δάσος που θα διαγράψει και τα ίχνη αυτής της αφήγησης, τη σκοτεινή της πλοκή, την αδιαφανή περιοχή της. Είναι οι σκιές του, που σκοτεινιάζουν και τα πρόσωπα των ηρώων του, τις διαδρομές τους, αδιέξοδες όλες, που καταλήγουν πάντοτε σ’ εκείνο το τυφλό σημείο του δάσους, ή μήπως της γλώσσας, στο ακατοίκητο σημείο, στη μυστική περιοχή της καλύβας, την περιτριγυρισμένη από τις ρίζες των γέρικων δέντρων.

   «Το δάσος των παιδιών» ανοίγει μ’ αυτά τα δειλά βήματα της Λουκίας, που εισχωρούσαν κάθε μέρα, όλο και πιο πολύ, μέσα σ’ αυτή την σκοτεινή ύλη. Όλα τα παράθυρα της ζωής της θα έβλεπαν πια αυτό το δάσος. Το θρόισμα του θα έφθανε μέχρι και τη σοφίτα του Παρισιού, εκεί που τ’ όνομα του θα ’ταν Μισέλ. Θα έρθουν κι άλλα ονόματα, κι όλα σ’ αυτή τη δασώδη σκιά, περίκλειστα, μυστηριώδη κι ασαφή, το ίδιο και οι διαδρομές τους μέσα σ’ αυτές τις σελίδες. Ο Μισέλ λοιπόν που «ανέβαινε από το βουητό του υπόκοσμου», ο Ζοακίμ ο σύντροφος του, η Μαρτ, κι αυτή απ’ τη παρισινή σοφίτα, η αντιστασιακή Σοφία, ο συγκάτοικος Ντανιέλ, ο επενδυτής που ήθελε να καταναλώσει την ύλη του δάσους, ο Σίμος κι ο Λάιος που θα συνευρεθούν στη καλύβα, ο Μανώλης που θα μπλεχθεί το πόδι του σε μια ρίζα του δάσους και θα τον βρει εκεί η φωτιά. Αυτή η φωτιά που θα αφανίσει κι όλους τους ήρωες του δάσους, φαντάσματα όλοι στα αποκαΐδια του. Θα αφανίσει στο τέλος και τη Λουκία.

   «Το δάσος των παιδιών» είναι ένα μυθιστόρημα γι αυτά τα άγνωστα, δειλά και χαμένα μαζί βήματα μέσα στη ζωή. Μια άβυσσος που διαθλά τις εξομολογήσεις και σιωπά τις φωνές. Ένα ολόκληρο αισθηματικό περιβάλλον ζωής που εκτρέπεται στον μοναδικό του τόπο, στον τόπο της καθήλωσής του. Στο μυθιστόρημα του Αγγελάκου το δάσος ανακτά αυτόν τον αρχετυπικό του ρόλο. Είναι μια εχθρική φύση που δεξιώνεται και εκμηδενίζει το αδύνατο της επιθυμίας. Γίνεται η σκηνή αυτών των καταστατικών ζευγών, του θανάτου και της ζωής, της επιθυμίας και της ενοχής. Εύθραυστων κόσμων, που μέσα στις σκιερές φυλλωσιές ανακτούν τις σκοτεινές τους από-καλύψεις. Είναι αυτή η αρχέγονη νύχτα που ερχόταν απ’ το δάσος μέσα στα δωμάτια της Λουκίας. Θα 'ναι στο τέλος κι οι λάμψεις της φωτιάς, και η στάχτη που θα αποσβήσει τις σκέψεις της, όλα μαζί τα ίχνη της ζωής. Μια ποιητική γραφή που εμφιλοχωρεί στη καρδιά αυτού του μυθιστορήματος και το εκτρέπει στη σκιά της γλώσσας, στη σκοτεινή περιοχή της, στη κοινόχρηστη ύλη του δάσους της.